Buchpräsentation und Deutsch-Griechische Lesung: Fallschirmseide/Μετάξι αλεξίπτωτων, Essay mit Bildern

Ich bin dem Material gefolgt. Dem Faden. Dem seidenen Faden. Er ist das Garn, das in dieser Arbeit immer wieder auftaucht als Verbindung, als Verweis, als Projektionsfläche, als Anlass, als Beispiel, als Gewebe und als Behälter.
Ακολούθησα το υλικό. Την κλωστή. Τη μεταξωτή κλωστή. Είναι το νήμα που εμφανίζεται ξανά και ξανά σε αυτό εδώ το έργο, ως συνδετικός κρίκος, ως σημείο αναφοράς, ως επιφάνεια προβολής, ως αφορμή, ως παράδειγμα, ως πλέγμα και ως δοχείο.

Dieser Essay mit Bildern nimmt Fäden aus der Vergangenheit auf, um sie in der Gegenwart miteinander zu verknüpfen: Er beginnt mit Seidenraupen in einem Leipziger Kleingartenverein, die für die NS-Rüstungswirtschaft gezüchtet wurden, um daraus Fallschirmseide zu gewinnen. Im Mai 1941 überfielen Tausende deutsche Fallschirmjäger Kreta, es war die größte Luftlandeschlacht der Militärgeschichte. Während der deutschen Besatzung 1941-44 kam es dort zu Massenexekutionen, Dörfer wurden niedergebrannt. Die kretischen Frauen, die selbst Seidenraupen züchteten, verarbeiteten die deutschen Fallschirme später zu Taschentüchern. Zeitzeuginnen erzählen über die Verbrechen der Wehrmacht und erinnern sich an das Spinnen, Weben und Nähen der Seidenfäden – weibliche Memoriertechniken, wo Programm und Muster ineinander übergehen. Sie bilden ein Gegennarrativ zur einseitigen Geschichtsschreibung, die oft allein die Helden im Blick hat.
Αυτό το δοκίμιο συλλέγει νήματα από το παρελθόν και τα πλέκει μεταξύ τους στο παρόν: Ξεκινά με μεταξο- σκώληκες σε ένα αστικό περιβόλι στη Λειψία, οι οποίοι εκτρέφονταν για τη ναζιστική πολεμική βιομηχανία με σκοπό την παραγωγή αλεξίπτωτων. Τον Μάιο του 1941 χιλιάδες Γερμανοί αλεξιπτωτιστές κατέκλυσαν τον Κρητικό ουρανό ―ήταν η μεγαλύτερη αεραπόβαση που καταγράφηκε ποτέ στην στρατιωτική ιστορία. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-44) έγιναν μαζικές εκτελέσεις στο νησί, χωριά ολόκληρα κάηκαν. Οι γυναίκες της Κρήτης, που επίσης ασχολονταν με τη σηροτροφία, μεταποίησαν αργότερα τα γερμανικά αλεξίπτωτα σε μαντήλια. Οι γυναίκες αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ και αναπολούν το γνέσιμο, την ύφανση και το ράψιμο των μεταξωτών κλωστών ―γυναικείες τεχνικές μνήμης, όπου τεχνική και μοτίβο συνυφαίνονται. Πλέκουν μια αντι-αφήγηση που αντιπαραβάλλεται στη μονόπλευρη ιστοριογραφία, η οποία συχνά επικεντρώνεται μόνο στους ήρωες.